Τούτη η ημέρα ξημέρωσε βαριά και ξεχωριστή.Η χτεσινή διαταγή ήτανε σαφής και αμετάκλητη. Αποχώρηση λόγω τριακονταπενταετίας κέλευε με σαδιστική δεοντολογία το έγγραφο, και καθόριζε το πρελούδιο μιας μεταλλαγμένης ζωής από την επιούσα.
Σαν παιδί που του πήραν το παιχνίδι του, και σαν νοικοκύρης αποδιωχμένος στριφογύριζε ολοήμερα λεύτερα σκλαβωμένος και χωρίς κλουβί έγκλειστος. Βουβός, πονεμένος, μπαινόβγαινε στο γραφείο του με μιά αφύσικη ηρεμία χαϊδεύοντας με τα μάτια τις ράγες και τα κλειδιά,το πηγάδι της ύδρευσης,το γέρο-πλάτανο και τον φροντισμένο ανθόκηπο.
Μακάριζε τα πουλιά που υψιπετούσαν αδούλωτα, λυτρωμένα από κανονισμούς και τριακονταπενταετίες, και ρούφαγε τον αγέρα που σα φίλος μπιστικός κρυφομίλαγε χρόνια μαζί του, και παγανιστικά και μυρωμένα τον μάστιζε το χειμώνα,και τον δρόσιζε στις κάψες του καλοκαιριού,δώρο Θεού μοιρασμένο δημοκρατικά και ανθρώπινα.
Τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια.Από το λυκαυγές της υπηρεσιακής του καριέρας μέχρι το λυκόφως της, από μαθητευόμενος βοηθός μέχρι τώρα που το βαρύ τριγάλονο καπέλο του σταθμάρχη Α' τάξεως τον σκέπαζε δημιουργικά, αρνιότανε γρανιτωμένος ,παρ' όλη την αξιολόγηση,να παρατήσει αυτό τον μινιμαλιστικό παράδεισο της μοναξιάς και της ανέγνοιας λεύτερης ευτυχίας που αφκιασίδωτη τον έτρεφε με καθημερινή ολβιότητα για να υπηρετήσει, όσες φορές του προτάθηκε,στην ασφικτική πόλη της επίπλαστης και μολεμένης ζωής, και της ισοπεδωμένης πραγματικότητας.
Εκεί μαζί με την υπομονετική,ερημίτισσα και κείνη,συντροφισσά του,το συνομηλικό του κλειδούχο,το φίλο και υποταχτικό μα και συνεργάτη και συμβουλάτορα,ζήσανε μια ολόκληρη ζωή,τηρώντας "γραμμήν ελευθέραν" δια τη διέλευση των τρενων και μεγάλωσαν τις φαμελιές τους πειθαρχημένα,μέσα σε λύπες και σε χαρές,και πήρανε την πληρωμή τους από την αξιωσύνη και τη προκοπή των παιδιών τους,και τη δική τους αλληλοεκτίμηση αγαστή συνεργασία και κατανόηση.
Δουλειά σκληρή. "Δεκατετράρον με διακοπάς" προέβλεπαν οι κανονισμοί.Όμως στη πράξη η δουλειά ήτανε εικοσιτετράωρο και χωρίς "διακοπάς".Και οι αναπαύσεις,τα ρεπό, μετρημένα.Δύο ήμερες το μήνα!…Όμως η απεραντωσύνη της ερημιάς και η ταυτησή του με τον κόσμο που ζούσε τον αποζημίωνε.
Ο ήλιος βούτηξε εκδικητικά προς τη δύση και η μελαγχολία του δειλινού κυριάρχησε. Η δουλειά όμως δεν τέλειωσε,το καθήκον τον έσερνε και τα νεανικά αντανακλαστικά του δεν του άφηναν περιθώρια για πεσιμιστική διάθεση.Άναψε το υπηρεσιακό του φανάρι και περίμενε. Το "νυχτερινό"θεριακομένο,όμοιο τέρας της αποκάλυψης,με αναμμένο τον πελώριο κυκλώπειο προβολέα του πέρασε τρανταχτά μπρος από το φωτεινό του σινιάλο. Ο μηχανοδηγός "παλιός",άρχοντας του συρμού ,χαιρέτησε με συνθηματικό μακρόσυρτο σφύριγμα το μοναχικό βιγλάτορα,και κρατώντας με φανατική επαγγελματική προσήλωση σταθερά την πορεία χάθηκε σκαπετώντας στο σκοτάδι κουβαλώντας το ανθρώπινο φορτίο με σιγουριά στον προορισμό του. Τ'άστρα,φίλοι αξεσυνέριστοι, τρεμόπαιξαν με συντροφική παρουσία στον ουρανό,και το φεγγάρι τού' κλεισε πονηρά και με κατανόηση το μάτι, Όλα ήταν μαζί του!…Σήκωσε σα σε προσευχή τα μάτια του στον ουρανό και από εκεί πήρε όπως πάντα κουράγιο. Ήταν το τελευταίο σινιάλο μονολόγισε,σα να μιλούσε στον εαυτό του,και γύρισε στο γραφείο. Κάθησε. Χά'ι'εψε για στερνή φορά το χειριστήριο του τηλεγράφου και έδωσε την αναχώρηση με μια παρατεταμένη καλή νύχτα και " αποχώρησε." Μάζεψε με πονεμένη ραθυμία τα χαρτιά του, και αναπολώντας μια ολάκερη περασμένη ζωή σιώπησε με βουρκωμένη ψυχή βαθυστόχαστα.Αύριο θα΄ρχόταν ο επίκουρος για την "παράδοση". Ο χρόνος σιωπηλός και πανδαμάτορας τραβούσε το δρόμο του,και η ζωή άλλαζε βάρδια…
Νίκαια 5 Οκτώβρίου 2005
(Ήμέρα του 1958 που άρχισα τη σταδιοδρομία μου στο σιδηρόδρομο,ως μαθητευόμενος βοηθός Σταθμού,στο σταθμό Σ.Π.Α.Π.της Αθήνας)
ΗΛΙΑΣ ΠΑΡ.ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Συντ/χος Επιθεωρητής εκμ/σεως